από την Τζένη Διαμαντοπούλου --Σκέφτομαι τι είναι το πιο σημαντικό για μένα, όσον αφορά στα παιδιά. Και καταλήγω στο ότι το πιο σπουδαίο, είναι να καταλάβουν τα παιδιά ότι ΜΠΟΡΟΥΝ. Ότι πάντα υπάρχει τρόπος να κάνουν αυτό που πραγματικά θέλουν και έχουν ανάγκη. Ότι τίποτα δεν είναι μονόδρομος. Και ότι το καθένα από αυτά θα ακολουθήσει τον δικό του δρόμο για να φτάσει σε αυτό που θέλει. Ότι μέσα σε αυτή τη διαδρομή υπάρχουν η προσπάθεια, η κούραση, το γέλιο, το κλάμα, η επιτυχία, η αποτυχία, η σκέψη, τα όνειρα, οι άλλοι, ο εαυτός τους. Υπάρχει η διαφορετικότητα και επιλογή. Υπάρχει ο σεβασμός προς τον εαυτό τους και προς τους άλλους.
Και φυσικά, τα παιδιά αφήνονται να αισθανθούν όλες αυτές τις καταστάσεις ως καθημερινότητα και αναγκαιότητα όταν μπορούν να τα μοιραστούν. Όταν και εγώ από την πλευρά μου μοιράζομαι μαζί τους τη δική μου διαδρομή. Όταν τους δίνω να καταλάβουν ότι η δική τους ζωή χωράει στη δική μου και το αντίστροφο. Δεν είμαι εγώ πιο δυνατή από τα παιδιά ούτε πιο ισχυρή. Είμαι εκεί για αυτά προσπαθώντας να τα κάνω να αισθανθούν ασφάλεια απέναντι στους άλλους και εμπιστοσύνη στον ίδιο τους τον εαυτό. Να πατήσουν στα πόδια τους και να εκφραστούν. Σωματικά και συναισθηματικά.
Όμως, το πιο όμορφο όταν βρίσκεσαι με μια ομάδα δίχρονων παιδιών είναι ότι ποτέ δεν ξεχνάς πόσο «ουσιαστικό» είναι να παίζεις. Λίγες λέξεις είναι αρκετές. Και ύστερα έρχεται η δράση και το παιχνίδι. Πειραματισμός, ανακάλυψη, λόγος, αριθμοί, μουσική, θέατρο, μαγειρική, παραμύθια, φύση όλα μπλέκονται μεταξύ τους με ένα τρόπο μαγικό. Και είναι τα παιδιά που σε οδηγούν σε αυτό. Που το απαιτούν και δεν μπορείς παρά να το ακολουθήσεις. Γιατί αυτό ξέρουν να κάνουν και γιατί σε θέλουν και εσένα μέσα στο δικό τους κόσμο.
Και ξαφνικά μέσα από όλο αυτό το «μπέρδεμα» και μέσα σε αυτό το χρόνο που περνάει συνειδητοποιείς ότι είσαι πιο μεγάλος και πιο δυνατός. Και μπορείς να επιλέξεις. Και ξέρεις τι είναι αυτό που θες και τι είναι αυτό που δεν θες. Και ας είσαι μόνο τριών χρονών…
