Dorothy Snot | Κέντρο Προσχολικής Αγωγής

. Από τη μελέτη διαπιστώθηκε ότι τα παιδιά που φρόντιζαν ο παππούς και η γιαγιά πάσχισαν πολύ για να κοινωνικοποιηθούν με τους συνομηλίκους τους όταν έγιναν 3 ετών, εμφάνισαν σημαντικά περισσότερα προβλήματα συμπεριφοράς και υπολείπονταν σε σημαντικά στάδια της ανάπτυξής τους, σε σύγκριση με παιδιά που μεγάλωσαν σε βρεφονηπιακούς σταθμούς, με νταντάδες, ακόμη και με άλλα μέλη της οικογένειας. Το μόνο σαφές όφελος των πρώτων, ήταν ότι το λεξιλόγιό τους ήταν καλύτερο.

Τη μελέτη πραγματοποίησαν σε δείγμα 4.800 παιδιών που γεννήθηκαν το 2000 και το 2001 ερευνητές του Εκπαιδευτικού Ινστιτούτου του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Όλα είχαν μητέρες που εργάζονταν όταν ήταν μωρά. Τα παιδιά που φρόντισαν οι γιαγιάδες και οι παππούδες τους αποτελούσαν πάνω από το ένα τρίτο του δείγματος και οι ερευνητές είπαν ότι οι διαφορές ανάμεσα στην ομάδα αυτή και τις άλλες ήταν σημαντικές.

Το πιο ανησυχητικό από τα ευρήματα ήταν τα προβλήματα συμπεριφοράς που παρουσίασαν στην ηλικία των εννέα μηνών. Στα 3 χρόνια τους εμφάνιζαν πολλά περισσότερα συμπτώματα υπερδραστηριότητας, αντικοινωνική συμπεριφορά και γενικά προβλήματα συμπεριφοράς- πάντα σε σχέση με τα άλλα. Σε όρους κοινωνικών δεξιοτήτων, τα αγόρια που φρόντιζαν ο παππούς και η γιαγιά τα πήγαν ιδιαίτερα άσχημα, ανεξαρτήτως κοινωνικού υπόβαθρου.

Στο πλαίσιο της μελέτης, δεν εξετάστηκε γιατί τα παιδιά που φρόντιζαν ο παππούς και η γιαγιά εμφάνισαν περισσότερα προβλήματα συμπεριφοράς. Όμως οι ερευνητές λένε πως άλλη έρευνα έδειξε ότι η επαγγελματική φροντίδα των παιδιών, από εξειδικευμένους ανθρώπους, μπορεί να τα βοηθήσει να αναπτύξουν τις κοινωνικές δεξιότητες που χρειάζονται για να τα πηγαίνουν καλά με τους συνομηλίκους τους και να αποφύγουν σοβαρότερα προβλήματα αργότερα.